وقتی توقعت را از بقیه پایین بیاری دیگه دلیلی واسه ناراحت شدن از دستشون نداری.وقتی به این باور برسی که هیچ کسی بجز خودت نمی تونه کمکت کنه. نباید منتظر بود یکی یاعلی بگه و بلند شه و دست تورو هم بگیره! باید خودت دستاتو روی زانوهات بذاری و بلند شی و دست بقیه را هم بگیری.البته اگه خواستن بلند شن.
گاهی از اول میدونی یه کاری اشتباهه چون باعث میشه از زون امن خودت بیرون بیای اما به بقیه اعتماد میکنی و انجام کاری را قبول میکنی که خودتم میدونی از پسش برنمیای ولی چون به کمک بقیه اعتماد کردی پا جلو میذاری
ولی حالا ، آخر راه ،که بیشتر از همیشه بهشون نیاز داری پشتت را خالی میکنن.
نمی دونم . شاید اشتباه کردم. اما بعد از چهار سال باید اونقدر بزرگ شده باشم که بفهمم هر کسی برای کاری خوبه. نمی شه از همه انتظار داشت بمونن و تا آخر راه باهات بیان.
پس اگه توقعت را از بقیه پایین بیاری و از همون اول بدونی که تنهایی اون موقع حساب کار دستت میاد و انتخاب های بهتری میکنی. و دیگه دلیلی هم برای ناراحتی از دست کسی نداری
